با اعلام دورۀ مشروطه، شعر فارسی از فضای رخوت‌آلود سنتی بیرون آمد...نشر شعر در مطبوعات، صرفنظر از محتوا و درون‌مایه، به تغییرهای جدی در ساختار زبانی شعر هم یاری رساند. گویندگانی که به دو قلمرو سیاست و اجتماع علاقه داشتند یا بی‌علاقه نبودند، ناگزیر از ساده ساختن زبان ادب یا روی بردن به زبان گفتار بودند...جهان جدید علاقه‌مند است تا شعر را در ذیل «تاریخ» هر دوره قرار دهد. این نکته، شاید عمیق‌ترین نمود یا ارمغانی است که شعر از طریق مطبوعات، در ورود به جهان نو دریافت کرد.